วิญญาณพญาผึ้ง

อบรมธรรมชั้นวิริยะญาณ ณ พุทธสถานส่วนรวม
อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม

วันเสาร์ที่ 30 มกราคม พุทธศักราช 2553

พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์เมตตา

เหล่าวิญญูชนนั่งลง (ขอบคุณพระโพธิสัตว์เมตตา) ทำจิตใจให้สงบ อย่าฟุ้งซ่าน อย่ามีจิตแบ่งสอง ใครดูแลร่าง เตรียมสถานที่ (พระโพธิสัตว์เมตตาให้นำร่างสามคุณที่มีดวงวิญญาณยืมร่าง มาตรงหน้าชั้น)

มา กาลนี้ปลายกัปคับขัน เหล่าวิญญูชนมากมาย มนุษย์มากมายมีจิตใจที่โหดร้าย ยากที่จะปลุกให้ฟื้นกลับคืนมาได้ในฉับพลัน ภัยพิบัติมากมาย เภทภัยมากมาย ท้ายสุดแล้วก่อให้มนุษย์รบราฆ่าฟันกันเอง

มา กาลนี้บุญวาระถึงพร้อม เนื่องด้วยบุญสัมพันธ์ ฟ้าดินเมตตา โปรดนำพาวิญญาณมาประจักษ์ ณ สถานที่แห่งนี้...เชิญน้ำมนต์ (วิญญาณร้องไห้ตลอดเวลาด้วยความทุกข์ทรมาน เมื่อได้ดื่มน้ำมนต์แล้วจึงคลายความทุกข์ให้เบาบางลง) จับร่างเบาๆ..เตี่ยนฉวนซือทำหน้าที่

[ อาจารย์สวีผู้นำสายเมตตา ให้ดวงวิญญาณค่อย ๆ พูดเล่าความเป็นมา ]

เรา เป็นคนกัมพูชา เราเคยเกิดเป็นคนกัมพูชา ฮือๆ.. นั่นมันคืออดีตที่เราได้เกิดเป็นคน ฮือๆ.. เราไม่เคยถนอม ฮือๆ.. คนกัมพูชายากจน ทุกคนเห็นแก่ตัว เราไม่เคยรักใคร ไม่เคยรักพ่อแม่ เราไม่รู้ว่าความกตัญญูเป็นอย่างไร เราไม่เคย ไม่เคยรักพี่น้อง ไม่เคยรักเพื่อนร่วมงาน เอาแต่ใจตัวเอง คนที่อยู่บ้านข้าก็ไม่รัก เราไม่เคยให้ความรักกับใคร แม้แต่คนเดียว เราไม่รู้ว่าเกิดเป็นคนแล้วมันโชคดีขนาดไหน เราไม่รู้ จนเราได้เกิดเป็นพญาผึ้ง ตอนนี้เราเกิดเป็นพญาผึ้ง เรามาที่นี่เพราะว่าเราเกลียดมนุษย์ เราเกลียดมนุษย์ มนุษย์ใจร้าย ทุกคนในนี้ใจร้าย ผึ้งทุกตัวเกลียดมนุษย์ เกลียดมนุษย์ ผึ้งทุกตัวเกลียดมนุษย์ วิธีการของพวกเจ้ามันโหดร้าย เราอยู่ในป่าลึก เราอยู่ไกล เราอยู่กับลูกๆ แล้วทำไม พวกท่านรู้มั้ยการทารุณของพวกท่านมันโหดร้ายเหลือเกิน เรารับไม่ได้จริงๆ เจ้ารู้ไหมว่า กว่าเราจะรวมวิญญาณได้มันทรมานขนาดไหน มันทรมาน มันทรมาน เจ้ารู้มั้ย ฮือๆ..

เรา ยอมรับชะตาชีวิตอยู่แล้ว แต่ทำไมเราเกิดเป็นพญาผึ้งแค่ชาติเดียว ทำให้เราต้องเกิดเป็นพญาผึ้งอีก 3 ชาติ แล้วในที่สุดเราก็ต้องตกนรก เพราะเราอาฆาตแค้นพวกเจ้า อาฆาต (ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด)

มนุษย์ ไม่ยุติธรรม มนุษย์ไม่มีคุณธรรม การกระทำของพวกท่านมันโหดร้ายเหลือเกิน พวกเจ้าเดินไปทำร้ายเราอย่างมีความสุข คิดว่าวันนี้จะเอาเท่าไหร่ จะเอาแค่ไหน แต่พวกเจ้ารู้มั้ยว่าทำกับเรามันทรมานเจ็บปวดขนาดไหน รู้บ้างมั้ยว่ามันทรมาน กว่าเราจะสร้างรังได้หนึ่งรัง เราใช้เวลานานเท่าไหร่ กว่าเราจะดูแลลูกให้แข็งแรง กว่าเราจะดูแลลูกให้เติบโต พวกเจ้ารู้กันบ้างมั้ยว่าเราเจ็บปวด ลูกเราไม่ได้มีแค่ 10 ตัว 20 ตัว ลูกเรามีเยอะ ทุกครั้งที่เห็นพวกเจ้าทำร้ายลูกๆ ของเรา เราทรมานแค่ไหน เราเจ็บปวดขนาดไหน ผึ้งทุกตัวที่เจ้าเผารู้มั้ยว่ามันทรมาน เริ่มเจ็บจากหู เราเจ็บปวดหูก่อน เราเจ็บขนาดไหน แล้วเราก็สายตาพร่ามัวเพราะโดนควันไฟของพวกเจ้า มันแสบตาจนไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนดี ไม่รู้จะวิ่งไปทิศไหนดี ต้องไปตรงไหนถึงจะปลอดภัย พวกเจ้ารู้แต่ว่าจะป้องกันตัวเองอย่างไร ไม่ให้เราทำร้าย แล้วเราล่ะเราจะป้องกันตัวเองอย่างไรไม่ให้เขาทำร้าย แล้วเราล่ะ เราจะป้องกันตัวเองอย่างไร ฮือๆ.. เรามีหนทางป้องกันตัวเองอีกหรือ

น้ำผึ้งของเราที่เราเก็บสะสมไว้แรมปี พวกเจ้าเอาของเราไป ใช้เวลาไม่กี่นาที แต่ลูกๆ ของเราต้องช่วยกันหามาเอาไว้ในปาก แล้วบินเอาไว้ที่รัง ใช้เวลาสะสมเป็นปีๆ เจ้ารู้มั้ยกว่ามันจะเต็มรัง ลูกๆ ของเราต้องช่วยกันหา ต้องเก็บไว้ในยามที่ไม่มีอะไรจะกิน ลูกๆ ทุกตัวรักกัน แต่พวกเจ้าไม่รักเรา เราเห็นลูกๆ ถูกทำร้าย เราทนไม่ไหวจริงๆ ที่ต้องเห็นลูกๆ ถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา เราต้องกินน้ำหวานจากดอกไม้กี่ดอก ระยะทางกว่าจะบินไปบินกลับต้องใช้เวลานานแค่ไหน ฮือๆ..

โลกก้าวหน้า มนุษย์ฉลาด ทำร้ายสัตว์โง่ๆ อย่างพวกเรา ทำร้ายสัตว์ที่ไร้มันสมองอย่างพวกเราใช่มั้ย พวกเจ้าใช้ความฉลาดใช่มั้ย พวกเจ้านำน้ำหวานของพวกเรามาบำรุงสมองของตัวเองใช่มั้ย บำรุงตัวเองใช่มั้ย ฮือๆ.. ลูกๆ ของเราต่อยพวกเจ้าเจ็บใช่มั้ย แต่ความเจ็บของเรามากกว่าพวกเจ้าหลายเท่า ที่เห็นลูกๆ ของเราต้องตายไปต่อหน้าต่อตา ถ้าพวกเจ้ามีลูก เจ้าจะทำอย่างเรารึเปล่า พวกเจ้าจะเจ็บอย่างเราหรือเปล่า ที่เห็นลูกๆ ของเจ้าโดนฆ่าไปต่อหน้าต่อตา ฮือๆ..

ทำไมเราถึงได้เกิดเป็นพญาผึ้ง เพราะในอดีตชาติที่เราเกิดเป็นชาวกัมพูชา เพราะเราเกิดเป็นคนกัมพูชา เราไม่เคยให้ความรักกับใคร ความรักที่เราให้เป็นความรักที่หลอกลวง เราต้องมาชดใช้กรรม เราต้องให้ความรักกับลูกๆ ฮือๆ.. เราไม่รู้ว่าการให้ความรักมันจะทำร้ายเราแบบนี้ ฮือๆ..

วิญญาณ: ท่านตี้จั้ง เราขอความยุติธรรมหน่อยได้มั้ย

อาจารย์ผู้นำสาย: เราเกิดเป็นคนถูกอวิชชาครอบงำ ทำให้เราลุ่มหลงทำผิดๆ ไป

วิญญาณ: ไม่จริง ทุกคนเห็นแก่ตัว ทุกคนรักแต่ตัวเอง ฮือๆ..

พวกเจ้าทำไร่ ทำนา ทำสวน ก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องทำแบบนี้ ฮือๆ.. ท่านตี้จั้ง ฮือๆ..

อาจารย์ ผู้นำสาย: เราต้องขอบคุณดวงวิญญาณที่มาบอกถึง บาปบุญ คุณโทษ บอกถึงกฎแห่งกรรม ต้องกราบขอบพระคุณพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์ที่นำพาดวงวิญญาณของผึ้งมาบอกเล่า ถึงความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมาน ที่ถูกมนุษย์อย่างเรารังแก และเป็นอุทาหรณ์ไม่ให้เราทำบาปอีก

พระโพธิสัตว์เมตตา: เตี่ยนฉวนซือจะจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไร

อ.สวีผู้นำสาย: ขอบคุณวิญญาณที่ได้มาประจักษ์กับเรา

พระ โพธิสัตว์เมตตา: เหล่าวิญญูชนคิดว่าเราคือหนึ่งในนั้นหรือเปล่า เราคือหนึ่งในลูกของผึ้งหรือเปล่า เราคือหนึ่งในคนที่เคยทำร้ายทารุณกับสัตว์เหล่านี้หรือเปล่า (เคยค่ะ/ครับ) เตี่ยนฉวนซือจะจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไร

อ.สวี ผู้นำสาย: ขอบคุณที่มาประจักษ์เรื่องกฎแห่งกรรม เรื่องราวเหล่านี้ก็เคยเกิดขึ้น เราต้องสำนึกขอขมากรรม เพราะว่ากรรมนั้นไม่มีใครไม่เคยทำ เราได้รู้ ณ บัดนี้แล้วว่ามันไม่ถูกต้อง ขอพระโพธิสัตว์เมตตา เงินทำบุญที่ได้รับมาในวันนี้ จะอุทิศให้กับวิญญาณของผึ้ง เราจะต้องสำนึกขอขมากรรมอย่างจริงใจ

พระโพธิสัตว์เมตตา: เพียงแค่คำขอบคุณพล่อยๆ สำคัญหรือเปล่า

อ.สวีผู้นำสาย: เราอย่าได้ไปทำผิดซ้ำอีก เราต้องสำนึกด้วยใจจริง

อย่าเพียงแค่พูดด้วยลมปาก

วิญญาณ ผึ้ง: เราขอให้ท่านตี้จั้งให้ความยุติธรรมกับเรา แค่นี้เราก็รบกวนเวลามากพอแล้ว วันนี้ทุกท่านได้เกิดมาบำเพ็ญ ส่วนเราต้องลงไปรับความทุกข์ทรมานอีกเหมือนเดิม พวกท่านยังมีโอกาสได้กลับคืน แต่เราไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้เกิดเป็นคน

ทุกๆ ครั้งที่ท่านได้กินน้ำหวานของเรา ให้ท่านนึกถึงเราบ้าง ให้ท่านนึกถึงลูกของเราบ้าง แค่นี้เราก็รบกวนเวลา เราขอขอบคุณท่านตี้จั้ง เราขอบคุณ ความจริงแล้วเราแทบจะไม่มีโอกาสเลย เพราะกว่าเราจะรวมตัวได้นั้นยากเหลือเกิน มันยากจริงๆ ต้องใช้ระยะเวลานานมาก เราแทบจะไม่มีโอกาสเลย โอกาสของเราแทบจะมองไม่เห็น วันนี้ด้วยความเมตตาของท่าน ฮือๆ..

ยุคกาลคับขันแล้ว เราขอบคุณบุคลากร หากเราทำให้ท่านปวดหัวไม่สบาย จนทำงานให้ท่านจี้กงไม่ได้ เราขอโทษ ขอบคุณอาจารย์ถ่ายทอดธรรม ขอบคุณท่านตี้จั้ง ขอบคุณร่างสามคุณ ฮือๆ.. ขอให้ทุกท่านสำนึกจริงๆ แล้วนำไปบอกต่อกันรู้มั้ยว่ามันทรมาน ทุกชีวิตมีความรู้สึกจริงๆ ไม่ว่าสัตว์ตัวไหนเขาก็น่าสงสาร ฮือๆ..

พระ โพธิสัตว์เมตตา: หน้าที่ของเราทุกคน ณ ที่นี้ ร่วมช่วยกันระดมสร้างพุทธสถานที่ค้างคาอยู่ให้สำเร็จ กาลของโลกนั้นคับขัน อนาคตกาลเราจำต้องพึ่งพุทธสถานเป็นอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นมากาลนี้ เรามีกายสังขารที่สมบูรณ์พร้อม เภทภัยยังไม่เกิดกับตัวเรา สำคัญยิ่งจำต้องก่อตั้งพุทธสถานที่แห่งนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี รักษาคุณธรรมของตัวเอง สำนึกด้วยสัตย์จริง เภทภัยจะเกิดกับตัวเราหากเรามีจิตต่อต้านกับกฎของธรรมชาติ เภทภัยจะเกิดกับตัวเราแน่นอน แม้กระทั่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถที่จะช่วยเราได้ หากเรามีจิตที่จะต่อต้านกับกฎของธรรมชาติ

เพียง คำพูดที่กล่าวมาว่า ขอบคุณ เพียงคำพูดที่กล่าวมาว่า สำนึก เพียงคำพูดที่กล่าวมาว่าเสียใจ เป็นเพียงคำพูดที่พล่อยๆ ฟ้าเบื้องบนไม่สามารถที่จะตอบสนองอะไรต่อเราได้เลย เพียงคำพูดพล่อยๆ จะทำให้สะเทือนต่อหมู่มาร แต่คำพูดที่ศักดิ์สิทธิ์และจริงใจจะสะเทือน 3 ภพภูมิ

พระ โพธิสัตว์เมตตา: เตี่ยนฉวนซือ พึงรักษาคุณธรรมในตนเองให้คงอยู่ตราบชั่ว นิรันดร์ กาลฟ้าคับขัน ฟ้าคัดเลือกเพชรแท้ แม้กระทั่งเตี่ยนฉวนซือ จำต้องสำรวมกาย วาจา ใจ ทุกฝีก้าวอยู่ในครรลองครองธรรม หากเตี่ยนฉวนซือไร้ซึ่งคุณธรรม อาณาจักรธรรมของเราก็จะเข้าสู่ลัทธิมาร คุณธรรมในตนต้องดำรงอยู่ เจริญรอยบาทของท่านอาวุโส สำรวจ สำรวมในความคิดของตน