พระในบ้าน - พระโอวาทท่านผู้เฒ่าเซียน

  เราต้องรู้ว่าการเกิดเป็นคนนั้นประเสริฐยิ่ง แม้สัตว์เดรัจฉานบางจำพวกยังรู้ถึงความกตัญญู ผู้จะหาอาหารมาให้แม่กิน เราลองสำนึกย้อนดูว่าเราเติบโตมาจนบัดนี้ เคยพาพ่อแม่ออกไปเที่ยว ออกไปกินอาหารที่ไหนดีๆ มีบ้างหรือไม่หรือปล่อยให้ท่านเก็บผักเก็บหญ้ากินข้างทาง ปล่อยให้ท่านนั้นนอนในบ้านที่โกโรโกโส ส่วนตัวเจ้าเองออกไปปลูกสร้างบ้านใหม่ อยู่กินกับครอบครัวอย่างสบายใจ ลูกเช่นนี้มิสมควรที่จะได้ชื่อว่าเป็นลูกกตัญญู
     พ่อแม่ทุกข์ยากเท่าไรเลี้ยงดูเราจนเติบโต แต่เมื่อเราเติบโตแล้วกลับไม่เห็นถึงคุณค่า ไม่นึกถึงคุณค่าของความเป็นพ่อแม่ กลับไม่รู้ถึงที่จะกตัญญู ท่านลำบากมากเท่าไหร่เรายิ่งจะต้องตอบแทนท่านให้ได้รับความสุข ให้ได้รับความสบายใจ มาก เท่านั้น
     หวนคำนึงดูตั้งแต่เล็กเถียงพ่อแม่ไปกี่คำ ท่านพูดท่านสั่งสอนเราเพียงนิดหน่อย เราก็เถียงฉอดๆ สิ่งที่ท่านเตือนเราล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ทั้งสิ้น เรายังเด็กเรายังไม่รู้ถึงโลกกว้างว่ามีพิษสงร้ายแรงเพียงใด เด็กบางคนหัวรั้นหัวดื้อ พ่อแม่สั่งสอนไม่เคยจำใส่ใจ กลับว่ากล่าวพ่อแม่อีก แล้วโผงผางออกไปข้างนอก คบหาเพื่อนที่ ไม่ดีพากันทำให้ชีวิตที่พ่อแม่ได้ให้กำเนิดออกมานั้นตกต่ำเข้าไปอีก ลองคิดดูว่าแม้ยุงเพียงตัวเดียวที่ไต่ตอมเรา พ่อแม่ยังทะนุถนอมคิดหายามารักษาฟูมฟัก แล้วตัวเจ้านำร่างกายอันนี้ที่พ่อแม่ให้ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าทำให้เกิด บาดแผลกี่แห่งแล้ว ทำให้ร่างกายเสียหายไปเท่าไหร่ พ่อแม่ยังไม่กล้าทำอะไรให้ร่างกายของเจ้าเสียหายเลือดตกยางออกแม้เพียงนิด เดียว แต่ตัวเจ้าเองกลับไม่รักษาตัวเองพ่อแม่จะเจ็บปวดสักเท่าไหร่
     หากเพียงคิดว่าให้ท่านนั้นได้กินอาหารที่ดีๆ แพงๆได้อยู่กินในบ้านที่สุขโอ่อ่าแค่นั้นก็พอ แค่นั้นพอจริงหรือไม่สิ่งที่พ่อแม่ต้องการที่สุดคืออะไร ? คือความรักความเอาใจใส่จากลูกทุกคน แม้ลูกนั้นจะยากจนแยกครอบครัวออกไปไม่มีเงินทองจะเลี้ยงพ่อแม่แต่ขอเพียงลูก นั้นรักและเอาใจใส่พ่อแม่ ไม่ทอดทิ้งให้ท่านนั้นต้องอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายแค่นี้ท่านก็เป็นสุขใจแล้ว เงินทองของนอกกายมิใช่เป็นสิ่งที่เที่ยงแท้ อย่ามัวแต่ฝักใฝ่ ใฝ่หามาบำรุงบำเรอร่างกายจนลืมนึกถึงความกตัญญูต่อท่านเสีย มิฉนั้น หากไร้ซึ่งบุพการีเจ้าจะต้องเสียใจภายหลัง.