การบำเพ็ญถึงที่สุดแห่งธรรม

เพื่อจิตก้าวพ้นเหนือรูป
ก้าวพ้นทวิภาวะลุสู่หลักธรรม
ในทุกวัน ทุกเวลา ทุกขณะจิต
เช่นนี้จึงเรียกได้ว่า
การบำเพ็ญปฏิบัติถึงที่สุดแห่งคัมภีรภาพ

ดั่งพระบรรพจารย์เว่ยหล่างกล่าวไว้ว่า

• ผู้ไม่ข้องในรูป แม้เกลือกกลั้วในรูป แต่ไม่เป็นไปตามอำนาจแห่งรูป
• ผู้ไม่ข้องในความรู้สึกนึกคิด แม้เกลือกกลั้วในความรู้สึกนึกคิด แต่ไม่เป็นไปตามอำนาจแห่งความรู้สึกนึกคิด
• ผู้ไม่ข้องในอุปทาน ด้วยภาวะแท้จริงของคน แม้เกลือกกลั้วในโลกแห่งความดี ความชั่ว ความงาม ความอัปลักษณ์ หรือแม้กระทั่งผูกเวรกรรม ผูกบุญสัมพันธ์ ใช้วาจาเสียดสี หลอกลวง ชิงไหวชิงพริบ หากได้ทลาย หากได้ปล่อยวางจิตแห่งอุปาทานนั้นไซร้จักไม่ตกอยู่ในอำนาจแห่งผลได้ ผลเสีย ณ ทุกขณะจิตนั้น จักคลายติดยึดอดีต

ซึ่งมีความหมายตรงกับพระวจนะ พระศรีอาริยเมตไตรยที่ว่า
"พุงใหญ่ดุจจักรวาลใจ จึงโอบอุ้มทุกอย่างได้"