การศึกษาธรรมะจากตำรา อย่างเดียว ยังไมใช่หนทางเบ็ดเสร็จที่แท้จริง

เพราะยังไม่สามารถสำแดงสรรพธรรมวิถีออกจากจิตเดิมแท้ ที่จะก่อให้เกิดมรรคผลในแดนวิสุทธิ์ได้ ฉะนั้น ให้ใช้การศึกษาพระคัมภีร์ต่าง ๆ เป็นเพียงสะพาน
พึงรู้ใช้วิญญาณหก ที่แปดเปื้อนด้วยโลกียวิสัย ด้วยติดตัญหาในวัตถุ ด้วยความยึดมั่นถือมั่น ด้วยกรรมทั้งปวง มาเป็นต้นทุนในการบำเพ็ญธรรม เฉกเช่น ดอกบัวที่บานจากโคลนตม ดั่งคำกล่าวว่า "กิเลสสร้างโพธิญาณ"

• ไม่พึงพันธนาการตนอยู่แต่ในตำราพระคัมภีร์
• ไม่พึงเก่งแต่่บรรยายโดยไม่ฝึกปฏิบัติบำเพ็ญ
• ไม่เอาแต่วนเวียนอยู่ในตัวอักษร
• สิ่งนี้เอง ที่เขาเรียกว่า ปลายเหตุ

คัมภีร์ เปรียบได้ดั่ง นิ้ว เป็นเพียงป้ายชี้ทาง เป็นอักษรแห่งเมตตาของพระพุทธะ พระโพธิสัตว์ เราท่านพึงอาศัย นิ้ว เพื่อไปค้นหา ดวงจ้นทร์ กล่าวคือ ไปค้นวัชรญาณ (จิตเดิมแท้) แห่งตน

พระอาจารย์เมตตาไว้ว่า

• "พระคัมภีร์แห่งสามศาสน์ (พระไตรปิฎก, คัมภีร์ไบเบิล, คัมภีร์อัลกุรอาน) เป็นเครื่องประจักษ์ธรรมวิถีที่ดีที่สุดให้แก่เรา "
• "หากไร้ซึ่งตราประทับญาณเดิมแท้ (การรับวิถีธรรม) ก็ยากแลที่จะเข้าถึงแก่นธรรมได้ แม้ตนจะมากล้นวิชาความรู้และประสบการณ์ สุดท้ายต้องป่วยการสูญแรงเปล่า"