ไม่บำเพ็ญโดยยึดติดในรูปลักษณ์

มีคำกล่าวที่ว่า “แรกเริ่มบำเพ็ญ เห็นภูเขาเป็นภูเขา เห็นแม่น้ำเป็นแม่น้ำ บำเพ็ญไปสักระยะหนึ่งเห็นภูเขาไม่เป็นภูเขา เห็นแม่น้ำไม่เป็นแม่น้ำ สุดท้ายเห็นภูเขาก็ยังเป็นภูเขา เห็นแม่น้ำก็ยังคงเป็นแม่น้ำ ”


ต้องอาศัยรูปลักษณ์และสรรพสิ่งเพื่อเข้าถึงธรรม ยามที่เห็นดอกไม้ผลิบานโรยร่วง ก็จงบอกกับตัวเองว่า เราก็ไม่ได้ต่างอะไรกับดอกไม้เหล่านี้ เห็นอีกาป้อนข้าวยามแม่นกชรา เห็นแพะคุกเข่าเมื่อยามดื่มนมแม่ นั่นคือความกตัญญู มนุษย์ผู้เป็นสัตว์ประเสริฐพึงเพียบพร้อมในสิ่งนี้มิใช่หรือ ? อาศัยอินทรีย์ 6 มาใช้ในทางที่ถูกที่ควร อาศัยใจคนเพื่อฟื้นฟูใจธรรมใจฟ้า แต่หากยึดติดในรูปลักษณ์อัตตาตัวตนก็จะรู้สึกว่าการบำเพ็ญเป็นเรื่องยาก คนบำเพ็ญในยุคสมัยนี้มีเป็นจำนวนมากที่กลายพันธุ์ คือมีใจอยากรู้อยากเห็น ฝักใฝ่ในอิทธิฤทธิ์ไสยศาสตร์ ชอบดูฮวงจุ้ย ดูหมอดูดวง ฯลฯ หากการบำเพ็ญตกอยู่ใน ไสยศาสตร์ เวทย์มนต์ ก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ยากที่จะหลุดพ้นจากการเกิดตาย เมื่ออนิจจังมาเยือนก็ต้องเวียนว่ายอยู่ดี เราผู้ซึ่งเป็นศิษย์อนุตตรธรรม เป็นลูกศิษย์ของพระพุทธะเดินดินจี้กง ต้องรู้จักอิงอาศัยธรรมวิถีบำเพ็ญปฏิบัติ สดับวิถี รู้ในวิถี ประจักษ์วิถี วางวิถีเหล่านั้นลง จึงสามารถได้ความอิสระ